‘Wat is er gebeurt. Vertel me je verleden.’ Telkens als ik hier kwam wou ze mijn verleden weten, dat was de sleutel tot mijn genezing. Als ik zou vertellen wat er was gebeurt zei ze dat ik misschien rust kon vinden, maar rust was niet wat ik zocht. Ik wou alles terug kunnen draaien, dan zou ik er voor zorgen dat ik daar was en niet zij. Dan was ik er nu niet meer geweest. Ik zou iets terug draaien wat niet terug te draaien was, het was onmogelijk het verleden te veranderen, het enige wat ik kon doen was proberen het te vergeten. ‘Ik wil daar niet over praten, dat zou nu toch wel duidelijk zijn?’ Ik klonk dreigend om te zeggen dat ik er genoeg van had. ‘Vertel het me maar.’ Ik zuchtte: ‘Het begon toen ik nog in Spanje woonde. Het plan was dat we alle vijf naar Nederland zouden gaan omdat Alano, Emilio en Diablo door die moeder mee genomen werden. Het was makkelijker voor Niguel als voor mij, hij was rijk en in staat een eigen huis te kopen, ik ging naar mijn Nederlandse vader. In Nederland begon de ramp, daar leerde ik Cill kennen, maar de grote ramp begon later, toen ontmoette ik haar……’ De jonge Elvira González zit in een inrichting voor jongeren die helemaal gek zijn geworden. Ze zit hier al lang en heeft veel tijd gehad om na te denken over haar verleden en haar fouten. Die ene fout die niemand van haar had verwacht. Die ene fout die ze zou willen veranderen. die ene fout die haar leven heeft veranderd. Die ene fout die de dood van een ander werd... lees hier haar verhaal....