Düşünsenize biraz, hayatın acayip bir yer olduğunu. Sizce de saçma olmaz mıydı? Daha fazla zorladığımızda daha da acayip oluyordu.
Ben hayatın acayipliğini bugün tattım. Nasıl mı? Şöyle özetleyeyim. Yıllar önce aşık olduğum kişi benim yanımda. İnanabiliyor musunuz, yanımda? Onun acısını kalbime gömdüm. O defter bir daha açılmayacakken üstelik.
Yıllar önce yanyana olmanın hayalini kuran ben, şimdi onunla ev arkadaşı olduğumuzu öğrendim. Üstelik bunu o da biliyor. Kimsenin inkar etmesine gerek yok. Birbirimizi kabul etmek zorundaydık.
Şu an aynı çatı katında, aynı koltukta oturmuş, aynı duvarı seyrediyor, tartışıyorduk.
Olacak iş değil bu. Aynı evde yaşayamazdık ama zorundayız.