~HOPELES~

BU KAYBEDENLERİN HİKAYESİ
BU BENİM HİKAYEM
ACIYAN YARA
KANAYAN KALP
BU BİR ÇIKMAZ SOKAK
GİRİŞİ BİLE OLMAYAN BİR ÇIKMAZ SOKAK

instangram : @hopeles_x

Otobüsün en arkasında ölen ruhumu taşımakta zorlanan bedenimle sallana sallana gidiyorum. Önümüzdeki durakta duran otobüsün kapısı açıldığında bir anda boş otobüs dolmaya başladı . Tam önümde bir kadın ve elinde ağlayan ufak bir çocuk durdu. Ağlayan çocuğun sesi kulaklarımda yankılanırken susması için içimden dualar ettim. Kalkıp kadına yer verdim. Teşekkür ederek oturdu , sonra da ağlayan çocuğunu kucağına aldı. Susması için çabalasa da avazı çıktığı kadar bağıran çocuk otobüsü inletiyordu. Annesi beni görtedi ve çocuğuna "Bak abla ağlıyor mu ?" dedi. Ufak çocuğun mavi gözleri bana çevrildiğinde ağlaması az da olsa dinmişti. Hiç yapmadığım bir şey yaparak kalabalığın içinde ufak çocukla hüngür hüngür ağlamak istedim o an . Zorla oynattığım yüz kaslarımla çocuğun bana bakan gözlerine gülümseme gönderdim . Hızla düğmeye basıp nerede olduğumu umursamadan ilk durakta indim. Issız bir ara sokağa kadar yürüdüm. Yüreğime dolan acıyı kaldıramayarak yere istemsiz diz çöktüm . İçimden gelen ani gülmeye engel olamayarak kahkaha atmaya başladım. Gülüşümle beraber akmaya başlayan gözyaşlarımı serbest bıraktım. Beynimdeki sesleri benliğimden atmak için çaressizce ağladım. Nasıl susturcağımı bilmediğim sesler bedenimi ele geçirmiş gibiydi . Sessizliğin çok gürültülü olduğunu ögrendiğim gündü bu.