Neurian

Büyük bir hızla atılmış olan gümüş ok Hazel'ın kalbini delip geçmişti. Aileden biri eksiliyordu. Michael hızla kollarına aldı Hazel'ı. Aşık olduğu , neredeyse taptığı bu kadını öldürmeye kim cesaret edebilmişti? Diğerleri hiçbir emir almadan ormanı aramaya koyuldu. "Ölemezsin Hazel." Onun güzel yüzünü elleri arasına alıp gözlerine bakarken bu sözleri fısıldadı dudakları.
O kadar öfkeliydi ki nefes alamıyordu. Acısı biricik aşkını yalnız bırakmasına, katilin peşine düşmesine izin vermiyordu. Gümüş ok öyle hızlı gelmişti ki kimse fark edememişti. Ona son sözlerini söyleme fırsatı bile vermemişti. Michael hayatında ilk kez gözyaşı dökerken buldu kendini. Kollarında aşkı ve çaresizliğiyle ormanın ortasında bir başınaydı. Onu hiçlikten Alex kurtardı. " Michael! Kendine gel kardeşim." Omzuna dokunan elle irkildi ve kolları arasında buza dönen bedene baktı. Onu kollarında taşırken tek kelime etmedi. Yaşadıkları kulübeye geldiğinde herkes orada ve üzgündü. Ama en çok Michael'ın sessizliğinden korkuyorlardı. Neredeyse şehirdeki bütün kurt aileleri olayı duymuş ve Michael'ı yalnız bırakmamak için gelmişti. Tüm aileler içinde Neurian en özeliydi. Geçmişten kökleri en sağlam olan aile ve en soylusu. Çünkü hala eski kanı taşıyorlardı. Kimsenin Hazel'a dokunmasına izin vermemişti ama bilge kadın yaşlı elleriyle Michael'ın kollarından kızı aldı ve onu kontrol ettikten sonra ruhu için gereken bütün ritüelleri gerçekleştirdi. Tütsüler, mumlar ve ilahiler ay doğana dek onu yolculuğa hazırladı. Michael bir tek kelime etmeden yanında oturdu. Zaman geldiğinde onun için şehirdeki en yüksek tepe hazırlanmıştı. Ay ışığı altında Hazel'ı toprağa verdiklerinde Michael hala kendinde değildi.