KABULLENME! (+18)

"Ba-Baba hani bana sözün vardı sevdiğim adamla evlendirecektin beni sen sözünü tu-tutardın."diye sessizce fısıldadım. Gözümden yaşlar çeşme misali akıyordu duramıyordum. Kalbim acıyordu.

Babama ne olursa olsun bağıramazdım. O benim canımdı, kanımdı, herşeyimdi. Onu üzemezdim. Ne olursa olsun ona saygısızlık yapamazdım. Ama bu daha nereye kadar gidicekti.

" Derin ben sana son sözümü söyledim! Kutay akoğlu ile evleneceksin! Ha isteyerek ha zorla." diye bağırdı daha sonra sinirle odadan çıktı.

Annem bir kenarda durmuş bizi izliyordu. Biliyordum, içten içe bana kıyamıyordu ama annem babımın doğruyu yaptığını tekrarlıyordu.

Daha fazla dayanamadım ve yanımdaki koltuktan destek alarak yere çöktüm gücüm kalmamıştı. Kendimi değersiz bir eşya gibi hissediyordum.

Ağlıyordum, canımdan can alıyorlarmışçasına bağırıyordum.

En sonunda annem yanıma geldi yanıma eğildi ve sıkı sıkı sarıldı.
" Ben yanındayım annem sakın üzülme Kutay seni mutsuz etmez inan bana." İnanıyormuşcasına kafamı iki yana sallayıp geri çekilmeye çalışıyordum hala ağlıyordum. "Annem üzme beni dayanamıyorum senin ağlamana. Kuzum benim ağlama ne olursun"

Tam o sırada herkesi korkutan, herkesin saygıyla bahsettiği Kutay akoğlu odaya girdi...