By Chance

Saçmalıklar karaladığım defterime birkaç gereksiz kelime eklemeye karar verdiğimde ortamın sessiz olduğunu düşündüğüm ahşap sandalyede tüm pencereler açık bir şekilde oturuyordum. Sıcak havayı sevmeyen biri olarak güneşin bize konaklamaya geldiği gerçeği karşısında acı çektiğim gerçek anlamıyla darmadağın olan saçlarımdan ve duştan çıkmışçasına ıslak olan tenimden belliydi. İnsanların yaz mevsimini sevmesi her zaman garibime gittiğinden bunu hep dile getirmişimdir. Terlemenin yanı sıra titremek nedense daha cazip gelmiştir. Giydiğim şorta dikilen gözler yerine atkımdan dolayı göremediğim gözleri tercih ederim. İnsanların gözlerini üzerimde hissetmek korkutucu. Sanki yargılayıcı düşünceleri gözlerine yansıyor da bende farkındayım gibi. Bu yüzden yakın zamanda gelişen dışarı çıkma fobimden kimsenin haberi olmaması gayet normal. Bunu birine anlatsam bile bide onların dalga geçmesi düşüncesine katlanmak istememek benim suçum olmamalı. Aslında kafamdaki labirente kimseyi sokmak istemediğim değil, kimsenin oraya girmek istemeyeceğidir benim korkum.