''Göğüslerini saklama. Her zerren benimle.'' Sesi acımasızdı. Canımı yakmaya devam ediyordu. Lakin ben yine gülümsedim. Bu acı bir gülüştü. Tenime kazıdıkları ruhuma işlemişti. Artık ben O'ydum , O da ben. O, Efken Çağra idi. Bakışlarıyla insanın içini gören, konuşmasıyla etkileyen biriydi. Benim ise kocamdı. Herkesin dilinde merhamet sahibi biri olan bana karşı çok acımasızdı. ''Biliyorum.'' dedi. ''Kırıldın ama ben kırıklarla uğraşamam. Dağıtırım ve acırız. Ben yıkımım sana. Bunu en iyi küçüğün bilir sevgilim.''