Życie z chorobliwą nieśmiałością i stanami depresyjnymi | Pamiętnik 2019/2020 - Pleonazm

Reads 559
Votes 71
Parts 25

Reads 559
Votes 71
Parts 25

Boję się.
    Tak cholernie się boję.
    Gubię kawałki na każdym kroku, a czas pozostawia jedynie więcej rys. Chaos i ład przeplatają się wzajemnie, wciąż i wciąż próbując
    przejąć kontrolę.
    Świat pędzi do przodu, ale... Nie ma w nim już
    miejsca.
    Jeszcze rok. Może mniej. Może więcej. Nie wiem. Wizja przyszłości jest przerażająca. Majaczy gdzieś w oddali i tylko czeka, aby do reszty pochłonąć
    wszystko, co znane.
    Nie nadążam już z budowaniem murów, burzonych bez ustanku przez lawinę zdarzeń, słów, czynów.
    Brakuje materiałów.
    Wszystko się sypie, uciekajmy...
    Hej!
    Tam człowiek został! Zaraz go zasypie! Gdzie idziecie? Przecież woła o pomoc, wyciąga ręce, wystarczy tylko się schylić i...!
    Za późno.
    Odeszli.
    Czy przetrwa, aż ktoś zauważy wciąż sypiące się kamienie?
    Jeszcze rok.All Rights Reserved

autoagresja depresja diary fobia girl losowo nastolatki pamiętnik problemy samoakceptacja samookaleczanie smutne społeczna szkoła życie

Table of contents

Boję się.
    Tak cholernie się boję.
    Gubię kawałki na każdym kroku, a czas pozostawia jedynie więcej rys. Chaos i ład przeplatają się wzajemnie, wciąż i wciąż próbując
    przejąć kontrolę.
    Świat pędzi do przodu, ale... Nie ma w nim już
    miejsca.
    Jeszcze rok. Może mniej. Może więcej. Nie wiem. Wizja przyszłości jest przerażająca. Majaczy gdzieś w oddali i tylko czeka, aby do reszty pochłonąć
    wszystko, co znane.
    Nie nadążam już z budowaniem murów, burzonych bez ustanku przez lawinę zdarzeń, słów, czynów.
    Brakuje materiałów.
    Wszystko się sypie, uciekajmy...
    Hej!
    Tam człowiek został! Zaraz go zasypie! Gdzie idziecie? Przecież woła o pomoc, wyciąga ręce, wystarczy tylko się schylić i...!
    Za późno.
    Odeszli.
    Czy przetrwa, aż ktoś zauważy wciąż sypiące się kamienie?
    Jeszcze rok.

25 parts