Evden çıkarken bir hevesle giydiğim topuklularımın ayağımı acıtmasını da umursamadım.Yola atlayıp taksi çevirdim.Saatin kaç olduğu bile umrumda değildi.Kaç saat ağladığım da umrumda değildi.Tek anladığım havanın karardığıydı ve bu bile beni huzursuz etti. Acılarımı kapatmaya çalışırken,kendimde yeni yaralar açtığım için nefret ettim,her şeyden,herkesten,en çok da kendimden...