ARSIZ HAYAT

Soğuk bir sokakta yürüyordum. Nereye gittiğimi bilmeden, uçsuz bir yolda yapa yalnız kalmıştım. Hiç hayal etmediğim bir noktaydı burası...
Aslında düşler başka; hayaller bambaşkaydı. Çıkmaz sokak bu olsak gerekti; söylenmemiş sözler, yazılmamış şiirler, çizilmemiş resim kalıntıları evrenin bir kara deliğinde saklıydı. Bu yaşıma kadar onları çıkarmaya uğraşmıştım. Evet, evet tam da böyle yapmıştım. Sonucunda ıssız bir adaya düşmüş, içecek bir su bile bulamayacak hale gelmiştim. Susamıştım, yaşamam için o ada da güneşin su içmem ve yemek yemem gerekiyordu. İnsanlar ıssız adayı buldular ve sadece misafiri oldular. Sadece bakmakla yetindiler. Beni kurtarmadılar bile. Yüreklerindeki bir damla suyu bile bana çok görmüşlerdi. Artık ne bir adım atacak takatim kalmıştı. Ne de hayattan zevk alacak ben kalmıştı. Çünkü ben ölmüştü.
Ölü ruhlar, yeryüzünde gezerken kimseyi gözleri görmez. Çünkü onlar yaşayan ölülerdir. Ruh azap içindedir, ölmeye alışmıştır bir kere, her saniye her salise her dakika her zaman diliminde tekrar tekrar dirilip ölür. Bu onda alışkanlık haline gelmiştir. İşte böyle bir ruh hali içerisinde olan ben, kendimi ölü ruhumla yeryüzünde var etmeye çalışıyordum. Sadece burnumdan içeri oksijen giriyor ve dışarıya karbonmonoksit çıkıyordu. He bir de azap çekiyordum. Boş mabedlerde kendimi avuttum. Kimsesizliğimi hiç kimseye haykıramadım. Sessizce en derinime attım hep. Kaybolduğum aslında yaşadığım sandığım gökyüzüymüş farkedemedim ve sonunda uyuşturucu bağımlısı oldum.