𝐇𝐄ʼ𝐒 πƒπˆπ…π…π„π‘π„ππ“ , jonah marais
  • Reads 7,588
  • Votes 292
  • Parts 25
  • Reads 7,588
  • Votes 292
  • Parts 25
Ongoing, First published Sep 16, 2019
Mature
Hailee Williams is een Brits meisje dat met haar familie verhuisd naar Los Angeles. Ze is ontzettend onzeker over zichzelf en houd niet van aanrakingen. 
Op het vliegveld botst ze tegen Jonah Marais op, een jongen uit de band Why Don't We. Ze wisselen nummers uit en bouwen een vriendschap op. Het loopt langzaam op naar meer, maar zal Hailee Jonah in haar leven toelaten? 
-------------------------------------------------------------
Hij pakt voorzichtig mijn hand. "Hailee.. ik hou van je." De onuitgesproken woorden. De tien letters die alles veranderen. Jonah kijkt me aan. Ik went mijn blik af en bijt op mijn onderlip. "Ik.. ik hou ook van jou." Zijn mondhoeken krullen om in een glimlach en hij legt voorzichtig zijn hand op mijn wang. Hij kijkt me aan en geeft me een kus. Zijn voorhoofd rust op dat van mij. "Stop dan me weg te duwen." Ik kijk hem twijfelend aan. Dan voel ik mezelf knikken. Jonah trekt me tegen zich aan en omhelst me stevig. "Ik zal je nooit pijn doen, little one.", fluistert hij.


[started; 6 oktober 2019] 
[finished; ??-??-????]
All Rights Reserved
Sign up to add 𝐇𝐄ʼ𝐒 πƒπˆπ…π…π„π‘π„ππ“ , jonah marais to your library and receive updates
or
Content Guidelines
You may also like
You may also like
Slide 1 of 10
Cappuccino | MATTHY cover
Best Friends Brother (fanfic bankzitters) cover
Eerste hulp cover
Unexpected love || Bankzitters cover
Winterdagen | mabbie cover
SH - Becoming A Pokemon Master! cover
Papa? cover
"π™©π™π™š 𝙦π™ͺ𝙖𝙙𝙧𝙖𝙣𝙩 π™’π™€π™™π™šπ™‘" cover
werkt dit wel?  cover
The smile you give me cover

Cappuccino | MATTHY

19 parts Ongoing

"Hè, kom je nou weer koffie halen?" Luna komt iedere dag in een café, waar ze haar koffie haalt voordat ze naar werk gaat. Altijd komt ze rond dezelfde tijd een blonde jongen tegen. Altijd hebben ze oogcontact, en geven ze elkaar een klein lachje. Is er iets meer dat verschuilt achter de lach, die langzaam een gewoonte begint te worden?