ADINI BAŞKASININ KOYDUĞU ÇOCUKLAR

Yaşamak nefes almaktan daha zorken nasıl yaşayabilirdi insan.
Hayatım bitmişken beni hayata döndüren kişi gitmişti ve ben hayata küsmüştüm.
Kendi ellerimle kazmıştım mezarımı. Kendi elimle de boğmuştum kendimi.
Bileklerimi kesmiştim ilk önce.Sonra yara bandıyla kapatmıştım o yaraları.Gözlerimden kan akmıştı silmiştim kırmızı bir mendille.
En son kalbim durmuştu.Ve o bu sefer kendi elleriyle çalıştırmıştı kalbimi...

Trajik bir şekilde annemi kaybetmiştim.Ve bunu kimin yaptığına yaklaşan ve elinde ipuçları olan kişi trafik kazası geçirmiş ve hafızasını kaybetmişti.Yani ya ben tekrardan ipuçlarını bulmaya çalışıp annemi kimin öldürdüğünü bulmaya çalışacağım ya da onun hatırlamasını sağlayacaktım.Ve ben ikisini de seçtim...
Bir yanda canımdan çok sevdiğim yaşamak için çırpınan Aren.Bir yandan yaşamaktan nefret eden ben.Ama ters kutuplar birbirini çekermiş...

SOKAKLAR EVİMDİ,YAĞMURLAR SIĞINAĞIM VE ÜŞÜMEK SOKAKLARIMDI