(Συγγραφέας) Vaggele67 (Ανατολίτικη ηλιαχτίδα ) Πατέρα Μητέρα εάν είχα γνώση ακριβή έστω αργά θα υποπτευόμουν τις θλίψεις χρόνων πού όλο καημούς καί κινδύνους κατακλίζουν τώρα στον μισό αιώνα της ζωής μου -την ψυχή μου. Ήθελα να το σκάσω απ'το μικρό στόμα ενός παμφάγου θρασύ Λύκου... πώς όμως όταν η κατάθλιψη σκιάζει για πολλά χρόνια κάθε ματωμένη σκέψη μου; Αθήνα ... μικρά στενάχωρα διαμερίσματα . Μπαλκόνια γεμάτα μικρές εύθραυστες ισορροπίες και ανήσυχα πρόσωπα χαραγμένα. Κόσμος γεμάτος καλοσύνη- κρυμμένος φοβισμένος στα τσιμέντα Στενής ετοιμόρροπης βεράντας... Δεν υπάρχει ... ώρα ,για καινούργια αρχή... κύτα μικρή Νίκη! Ένας κινηματογράφος πού για χρόνια αντέχει κι αυτός στα μεγάλα προβλήματα του. Ευλογημένα σαν άνθρωπος απαλλάσσει τις φυλακισμένες υπάρξεις από σκέψεις σκληρές δίνοντας μέσα από παραστάσεις χαμόγελα και λάμψη στις καρδιές των θαμώνων... (Μαμά Ελένη) Εδώ είμαστε ακριβώς όπως μας άφησες. Λείπει το πεύκο της γιαγιάς στην άκρη της αυλής Όλα τ'άλλα παρέμειναν ως είχαν... χρειάζεσαι ένα καινούργιο ξεκίνημα. Παρελθόν δεν υπάρχει πλέον! Πρέπει ναί πρέπει να μείνει(CC) Attribution-ShareAlike