Vendetta

Het begon al te schemeren toen we bij het vliegveld aankwamen. Ik kon mijn vlucht al zien en de gates konden elk moment openen. Een horde mensen stond zo te zien al bij de gates,maar ik ging mij niet aansluiten op de rij. Ik wachtte ietwat ongeduldig in een hoek van de terminal. Mijn blik gleed door de ruimte, zoekend naar degene die mij op dit vliegtuig moest zien te krijgen. Een wat verdrongen man liep twijfelachtig naar mij toe. Met een zucht maakte ik mij los van de muur en liep naar de man toe, die mij nerveus maar onopvallend wenkte. Hij opende een deur en liep naar binnen. Ik volgde. Toen we buiten kwamen kwam de koude Noorse lucht mij tegemoet, waardoor ik lichtjes begon te rillen. Blijkbaar vond de man dat ik niet genoeg opschoot en begon mij op te dragen dat ik moest opschieten. Ik slaakte een zucht, maar liep wel door. Met een vluchtig gebaar wees de man naar het bagageruim, waarvan hij verwachtte dat ik erin zou kruipen. Ik wilde duidelijk maken dat ik daar niet 12 uur lang in ging zitten, maar voordat ik erop kon ingaan werd ik het bagageruim in geduwd. Toen de klep sloot, was het compleet donker. Dit word nog een lang avontuur...