PSİKOPAT KTH

"Nabıyorsun tae yemek yiyorum kusura bakma sanırım şuan kendindesin şu hastalığın ne zaman geçicek yaa sensiz buralar çok sıkıcı Taehyung"

Jin sesini biraz daha yükseltip bağırdığında kendime geldim

"Heyyy tae ordamısın iyimisin bir şeymi oldu?"

Gözlerimi kırpıştırırken sesimin titremesine engel olamayarak kekelemeye başladım

"Ş-şey be-n t-ae iyi değ-il hasta buraya ge-lirmisin?"

Telefonda bir an sesizlik oldu sonra endişeli ve kızgın bir ses telefonda yankılandı

"Ne ne sen kimsin tae nerde sen kimsin kızım taeye bir şeymi yaptınız onun evindemisiniz bana çobu-"

Sesi bir anda kesildiğinde bağırma sesleri geldi ben çoktan ağlamaya başlamıştım telefondan oteriter bir ses yükseldi bu namjoondan başkası değildi

"Kimsiniz ve tae nerede?"

Onlara karakterlerin kaçırdığı bir kızım tae bayıldı endişeleniyorum sizi aradım şu yaptığınıza bak diyemezdim çok saçmaydı

"Be-n ben ez-"

O sırada telefonda jungkookun sesi gitikce yaklaştı sanırım şuan telefon haporlördeydi ve muhtemelen bir yemek masasının üstünde duruyordu hıçkırdım bana hesap sorar gibi konuşmaları kendimi suçlu hisetmemi sağlıyordu buğulu gözlerimi taeye diktim

"Hey çocuklar ne oluyor ne bu kargaşa niye bağırışıyorsunuz kiminle konuşuyorsunuz"

Biran sesizlik oldu sonra jungkookun tedirgin sesi telefonda duyuldu

"Tae şuan kendindemi?"

Jungkookun beni sesimden tanıyabileceği ve son çağrem olduğu aklıma geldiğinde hemen konuştum

"Jungkook b-en ezgi lütfen buruya gelin t-ae hasta bayıldı lütfen ne yapıcağımı bilemiyorum"

Bir kez daha hıçkırdım telefondan bir kaç hışırtı yükseldi

"Ezgi iyimisin sakin ol tamam geliyoruz taenin evindesiniz değilmi ne oldu"

Birisinin beni tanıyım dinlemesine şükür etim yaşlarımı silerken cılız sesimle

"Gelin"

Onaylar bir ses çıkartım telefon yüzüme kapandı telefonu bir kenara buraktım daha fazla yapabileceğim bir ş