Ο Ρωμαίος και η . . . Άννα

______________________________________________

-Άννα ε?...Έχουν δίκαιο για αυτο που λενε... Οι εντυπωσιακοί άνθρωποι οτι όνομα και να έχουν το όνομα τους θα ειναι πάντα μια μελωδία...

Χαμογελάει και μου ρίχνει ένα βλέμμα σαν ένα φλεγόμενο βέλος που ζητάει απελπισμένα έστω και μία κλέφτη μάτια για να νιώσει εντυπωσιακό...ήμουν ο στόχος του και το ήξερα...για μια νύχτα καλός μπορεί να ειναι...

-Στην δικιά μου ομως περίπτωση το Άννα βγαίνει απο το πουτ... εμ τίποτα αστο...εσενα πως σε λενε μικρέ?

Τα ματια του μεταμορφώθηκαν σε πιο σκούρα απόχρωση...χαμογέλασα στην σκέψη οτι μπορει να κατάλαβε και αμέσως κατέβασε το αγγελικό πρόσωπο του για να μην αντικρίζω τα μάτια του...περίεργο...αμεσως μετα σήκωσε το πρόσωπο του και αντίκρισα τα λαμπερά μάτια του που ηταν ακριβώς σαν μια γαλήνια λίμνη ακομα δεν εχω καταλάβει τι είδους χρώμα ματιών έχει...τοσο σπάνιο...έπειτα έρχεται πιο κοντά μου ώστε η εισπνοή μου να πλημμυρίζει απο το άρωμα του...

-Ρωμαίος...

Λέει ψιθυριστά στα χείλη μου με κλειστά τα μάτια του και αμεσως κλείνω και γω αυτόματα τα μάτια μου...οταν ομως τα ξανα άνοιξα είχε εξαφανιστεί...

______________________________________________