GÖLGE

Onu gördüğümde o kocaman boş alanın ortasında yalnız başına duruyordu. Öyle hüzün doluydu ki dayanamayıp babama arabayı durdurmasını söyledim. Beni dinlemeyince bağırdım ve kapıyı açtım. Babam bunu görür görmez durdu. Arabadan inip ona doğru koşmaya başladım. Arkamdan seslenen babam ve annemi umursamıyordum bile. Abimin bana yetişmek icin koştuğunu anlamıştım ve daha da hızlandım. Güneşin arkadan gelmesiyle boş alanda yer alan gölge sadece ona aitti. Yanına vardığımda öylesine sevgiye muhtaç duruyor gibi görünüyordu ki ona sarıldım ve bu yalnız ağacın adını GÖLGE koydum.