KENDİ SEVEN AĞLAMAZ

En mutlu gününde acil ameliyat sebebiyle sevdiğini bırakıp hastaneye koşmuştu. Her ne kadar gitmek istemese de mecburdu içinde anlayamadığı heycan ve korkunun karıştığı garip bir his vardı hep iyiye yordu çünkü hiç kötü bir şey düşünmezdi hep pozitifti. Girdiği ameliyatta tüm müdahalelere rağmen hastayı kurtaramamıştı alp halâ hayata döndürmek için çabalarken profesör doktor alpin omzuna dokunup "artık yapicak bişey yok dedi." Gerçekten de yapılabilcek bişey yoktu. Ameliyattan çıktı odasına girip üzerini değiştirdi dokunsalar ağlayacak gibiydi gencecik bir çocuk hayattan kopmuştu ailesine bile söyleyememiş bunu sevda hemşireden rica etmişti. Telefonun melodisi odayı doldururken derin düşüncelerden sıyrılıp ekrana baktığında efsanin aradığını gördü sabah olmak üzereydi efsa meraktan uyuyamamış tüm gece alpi beklemişti. Alp telefonu açmak yerine biran önce eve gidip efsanin kokusuyla herşeyi unutup uyumak istiyordu aklına gelen düşünceyle tebessüm edip hastaneden çıktı. Telefonu tekrar çaldığında açmakla açmamak arasında kalmıştı fakat merak ettirmemek için açtı sesini de çok özlemişti. Telefon açılır açılmaz soru yağmuruna tutuldu. "Alp nerdesin, kaç kere aradım dönmedin, ne zaman geliceksin uyumak istiyorum ama sen yokken uyuyamiyorum hadi." Alp soru yağmurunu tebessümle dinlerken gülümsemesi yarıda kesildi sırtında hissettiği acıyla 'ef-sa" "Alp sen iyi misin" dedi oldukça endişeli bi sesle.
Tüm gücünü toplayıp konuşmaya çalıştı arkasını döndüğünde elinde silah ile biraz önce vefat eden gencin abisiyle karşılaştı.
"Bir ameliyatım daha var güzelim özür dilerim seni çok seviyorum."
Deyip kapattı vücudu yavaş yavaş yere düşerken gözleri bulanık görmeye başladı yere düşene kadar hissettiği tek şey efsa...
DEVAMI İÇERDE...
🌼yayınlama tarihi🌼
💙11KASIM2019💙