Kendime çok kez sordum "Gidişi en çok neyi bırakacak geriye;Onsuzluğu mu yoksa onun gibi birini bulamama korkusunu mu?" Cevabı biliyorum artık.
Sen ölürsün,hayat devam eder ama hep bir eksikle.
Kimse kimsenin yerini dolduramıyor,zaten doldurması da gerekmiyor.Sevgiyle yad edeceğimiz birileri kalmalı geride ve onların yerleri başkaları tarafından doldurulmamalı.Bence.Eskide kalmalı bazı şeyler,eskimeli bir şeyler.Her şey eskisi gibi kalabilseydi,hiçbir şey eskimezdi.Yoksa ne varlığına doyuluyor, ne de yokluğuna dayanılıyor.Ama hayat bizden hep bir bedel istiyor.Hayatın devam edebilmesi için bu bedellerin ödenmesi gerekiyor.
Çocukluk bile,büyümekle kaybedilen bir cennet oluyor.
Büyüdüm..
Ve çocukluğumu tüm masumiyetiyle birlikte kaybettim.
Sen benim çocuk kalbimin çocukluk aşkıydın.
Ve çocukluk aşkı bir kere yaşanırdı;ben sende o hakkımı da kaybettim..
İmza:Kır Papatyası 💐
"Nefret ediyorum senden anlamıyormusun?"dedim titreyen korku dolu sesimle
"Sevemiyorum ben seni olmuyor işte artık vazgeç benden izin ver gideyim"dedim artık bağırmaktan kısılan sesimle gözlerimden yaşlar durmuyordu hıçkırıkların arasında kaybolmuştum...benim isyan etmemin aksine o bana acıyan gözlerle bakıyordu ne kadar acizdim
Kolumu tutan elinden kurtarıp kapıya doğru koştum belime sarılan kollar buna mani oldu kafasını boynuma gömerek derin nefes a
ldı
"Veremem....."
"Eğer benden gitmeye kalkarsan seni odaya bile zincirlerim ama izin vermem"dedi korkudan ne yapıcağımı bilmiyordum artık yaşamak istemiyordum bu adamın esiri olmaktan bıkmıştım....