Mahru

Öğrencilik hayatımda arkadaşlarımla olan bir muhabbette konusu açıldı aşk var mı gerçekten diye. Orada yaptığımız sohbet benim de kendimi sorgulamama sebebiyet verdi. Şimdiye kadar sevilmemekten korktuğumu, bağlanmaktan korktuğumu ve bu yüzden karşı cinsle münasebetimi sadece cinsel temas olarak gerçekleştiğimi gösterdi. Sevmekten, sevilmekten korkuyordum. Evet aşktan korkuyorum.

Geçen senelerin geri gelmeyeceği gerçeği de bu korkumla yüzleşmeme eklenince belki de algıda seçiciliğim değişti ve ertesi gün onu gördüm Ve asıl hikayem onu görmemle başladı.

Bir melek edasındaydı. Yüzünde ki pürüzsüzlük, gülüşünde ki masumiyet geçmişini, geleceğini, kalbini gösterir nitelikteydi.

Sevmek ve sevilmemek korkularımı bir kenara bırakıp hep içimde kalan imrendiğim o şairlerin aşkları gibi bir aşk yaşamaya onların sevdası bir gibi sevda yaşamaya yönelecektim.

Geçmiş izin verirse ve gözlerimde ki perde kalkmazsa dünyanın en temiz, en masum kızıyla evlenmiş ve dünyanın en mutlu insanı olmuş olacaktım.

Ama kader...