Yaşıyoruz ama öylesine işte..

Bugün kendimi kaldırımda o basılıp,ezilip geçilen çiçek gibi hissediyorum.
Varım bu dünyada ama aslında yokmuşum gibi.. Nefes alıyorum ama aslında boğuluyormuşum gibi..
Bazen diyorum ki ulan mireina çekip git her yerden. Bulunduğun var olduğun her yerden çekip git, terket herkesi. Sonra diyorum ki terketmek için birilerinin var olması gerek..Yok ulan yok işte diyorum.Terk edip gidebileceğin biri bile yok.
Üzülüyorum mesela kimsenin umurunda olmayan ufak şeylere kalbim buz kesiyor, paramparça oluyor. Neden diyorum ya neden ?? Takmasana hiçbir şeyi. Bağlanmasana hiçbir şeye..
Yapamıyorum ulan işte yapamıyorum. Açıyorum bir şarkı sonsuzmuşçasına ağlıyorum. Biraz sevgi istiyorum belki biraz şefkat..
Çok zor ama biliyor musunuz hani bir şair diyordu ya ''dünya hassas kalpler için bir cehennemdir'' heh işte tam da öyle benim için.
İlk güvenimi babam kaybetti. Sonra diğerleri..
Peki ne zaman mutlu olacağım ne zaman iyi ki be diyebileceğim ? Sanırım cevabını bildiğim sorular soruyorum yine..Hiçbir zaman..Hiçbir zaman..

Sevdiği kimse tarafından sevilmemiş kızlar işte bir tek onlar için dua ediyorum bugün.
Ne olur diyorum, ne olur Allah'ım bir kez olsun şu hayatta onlar da sevilsin !
Yaşıyoruz ama öylesine işte...