KAYIP

Nefes alamıyordum, gördüğüm görüntü beni şok etmişti. Kalbim sıkışmaya başlamıştı. Gözümde ki damlalar bacağıma düşüyordu. Ellerim arkamda bağlı ve yerde diz çökmüş oturuyordum. İzlemeye dayanamıyordum.

Ellerim titriyordu sadece durmadan bağırıp birilerinin yardım etmesini istiyordum. Birileri yardım etsin ne olur..

Nası dayanırdım buna? Bir insan nası böyle görür, kulağım nası duyar bu acıyı.. İnsan acıyı görebilir miydi? Ben görüyordum işte. Acıyı en derin hücrelerime kadar hissediyordum.

Kafamı bacaklarımın üstüne koydum. Gözlerimin kapanmasını sağlamıştım. Ama kulaklarım duyuyordu. Kalbim hissediyordu..

Bilincimin kapanmaya başlamasıyla gözlerimin kapanmasına izin verdim. Nefes alışverişim daha da hızlanıyordu.

Karanlıkta gördüğüm tek şey acıydı.

Ben Defne Armağan. Kaybolan kardeşimi, ve amcamın katilini bulmaya geldim.