Kulübemin kapısını açıp, içeri girdim. Hava her zaman olduğundan daha da soğuktu ve gecenin 2'si olması ayazın şiddetini arttırmıştı. Nefesimi ellerime vererek, parçalanmış eldivenlerin içindeki soğuktan kızarmış zavallı parmaklarımı ısıtmaya çalışıyordum. Bu gece de, her gece olduğu gibi sahip olduğum tek pikeme sarılıp sabaha diri uyanmak üzere dua ederek gözlerimi kapatacaktım. Zengin semtlerdeki evlerin çöplerinden topladığım, beğenmeyerek attıkları giysilerle yaptığım yatağıma uzandım. Bir anda geçmişimi düşünmeye başlamıştım. Biliyorum geçmişi düşünmek hiçbir şeyi geri getirmediği gibi onarmayacak da, ama bir aileye sahipken sahipsiz olmak ister istemez "neden?" sorusunu sormama sebep oluyor. ©Tüm hakları saklıdır.
20 parts