... Yanağından öptüm sevdiğim adamın çalan telefonuma bakmadan hemen önce. Ekranda kocaman Prof. Kim Hyejin yazısını görünce gözlerimi devirdim asla ama asla vazgeçmiyorlardı bu teklif işinden. Büyük bir nefesi dışarı vererek telefonunu açtım. Nolduğunu sormama fırsat kalmadan Hyejin in telefondaki ağlamalarını ve hastaneye gelmem için yalvarmalarını duydum. "PARK sana gerçekten çok ihtiyacımız var. Hastane dolup taşıyor. Biz ne yapacağımızı şaşırıyoruz. Yeterli gelmiyoruz hastalara lütfen yardım et. Lütfen lütfen gel çok kötüyüz Yeol..." Yıkılmaz dediğimiz hastanemizin direği Hyejini böyle ağlarken duymak kendimi bir gram kötü hissettirmişti." Tamam Dr. Kim hemen geliyorum." dedikten sonra alelacele telefonu kapatıp üstüme bulduğum ilk paltoyu geçirdim. Üstümde pijamalarım olmasına rağmen nasılsa hastanede değiştirebilecektim. Aramadan beri gözlerini üzerimden çekmeyen hayatımın bana kattığı anlam olan Byun Baekhyun endişeli gözler ile bana bakıyordu. Onun o güzel kalbini pamuklara sarmak istiyordum. Dudaklarına bir öpücük kondurup kapıya doğru yöneldim. Ayakkabılarımı giyerken gözlerine inatla baktım. Sanki son seferimmiş gibi ama değildi eminim. "Merak etme Byun. Hemen döneceğim. Yemeğini atlama olur mu? Seni seviyorum." kapıyı çekmeden önce bu sözlerime sadece tebessüm etti...All Rights Reserved