Ardakalan Yalnızlığın Bestesi

Elleri bembeyaz kesilmişti. Yine titremeye başlamış, titreyen çenesi yüzünden arka dişleri birbirine çarpıyordu.

Gözleri de her zamanki gibi sımsıkı yumuluydu. Kendini kitlemiş kollarını bedenine sarmıştı. Yanına gidip,oturduğu seviyeye yaklaşmak için yere eğildim. Bir kaşı hafifçe yukarı kalktı. Beni hissediyor ancak varlığımı kabullenmek istemiyordu. Bedenine sardığı kollarını hafifçe açıp bir eliyle sakalını kaşırken diğer eline lacivert kapaklı iple sarılı defterini aldı. Defteri bana uzatan eli öyle sıkmıştı ki defteri, deri deftere tırnak izi geçmişti. Hızla defteri elinden çekip ipi açtım. Yine harfleri tersten yazmıştı. Ölüm.

Tek kelimeyle çürüyen bir ömür. Tek kelimeyle biten koca bir hayat. Yumulu gözlerinin pınarlarından iki damla yaş aktı. Ellerimle gözyaşlarını silip hızla kalktım yanından. Odanın kapısını kilitleyip çıktığımda dizlerim beni taşıyamıyordu. O bu başına gelenlerin hiçbirini hak etmiyordu. O, ondan ümidi kesilmesini hak etmiyordu.

Ben inadımla bir savaşı daha yenecektim.
Artık emindim.
Bir anne,
Bir kadın, istediği zaman her şeye yetebilecek güce sahipti.
Tek gereken şey bir tutam inançtan başka bir şey değildi.

"Senin gözlerin ne renk biliyor musun?
Sanki kalbime tohum ekmişler de, gözlerinde orman yer bulmuş kendine."

Leyla Ferzin Mihray 🌙
Alaz Gurur Kanboya 🔥

-ladypuder