HAYAT

Hayatım bir sonbahar gibiydi.
Uçsuz bucaksız sonu gelmeyen bir sonbahar.
Yapraklarım... Onlar birer birer dökülmüşlerdi, geri gelmemek üzere.
Artık kupkuruydum.Beni hayatta tutan tek şey ise kurumak üzere olan köklerimdi.

------------------◇------------------
Kalbimdeki yara geçmiyordu. Her zaman içime mıh gibi oturuyordu.
Bu sonbahardan da bir türlü kurtulamıyordum.
Bir ormanda ağaçlar ve yaprakların arasındaydım. Her yer kurumuş yapraklarla doluydu. Turuncu, kırmızı, gri, siyah karışımı bir sürü yapraklar...Yapraklarım dökülüyordu. Yere yavaş yavaş düşüyor ve diğer kurumuş yaprakların arasına karışıyorlardı. Sadece bir tane yaprak kalmıştı dalımda. Sonra hafif esen rüzgâr o son kalan yaprağımı da düşürmüştü. Yere yavaş yavaş düştü ve diğer kurumuş yaprakların arasına karıştı. Sonra biri geldi ve köklerim canlanmaya, dallarım yeşermeye, yapraklarım yeniden açmaya başladı. Peki o gelen kimdi? Kalbimdeki yaraları sarmaya beni yeniden ayağa kaldırmayı başaran kimdi?

♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~♡~