Bu benim hikayem.. içinde senin olduğun ama senden önce yazılan, nefretle ,kinle kavrulmuş ama aşkla yeşeren bir hikaye...🖤🥀
Dilhun , kalbi yaralı , içi kan ağlayan , üzüntü içinde olan demekdir , ve bu söz tamamen beni anlatmaktadır ..
O benim nefretim ! Peki neden bana baktığında kendimi uçurumun kenarında durup intihara korkan aciz bir gül gibi ürkek hiss ediyorum ?
Ne zaman gidecek nefesindeki son bahar serinliği ? Neden geçmişinin acısını benden çıkarıyorsun ? Neden bütün dünya bana karşı ? Kendi ailem, yakınlarım sanki yıldızlar bile küsmüş bana , o yüzden artık aydinlatmiyorlar gecelerimi ... Ben kalbi kan ağlayan beyaz bir gülüm , kara topraklarda yeşeren .. Ve sen kahverengi gözleri ciğerimi deşen zalim adam , bu kalp olduğu yerde atmaya devam ettiği sürece sana hep nefret edeceğim , Karanlık gece şahidim olsun ki , sırf sana inat son nefesini verdiğin an bile yanında olacağım... !
"Nefret ediyorum senden anlamıyormusun?"dedim titreyen korku dolu sesimle
"Sevemiyorum ben seni olmuyor işte artık vazgeç benden izin ver gideyim"dedim artık bağırmaktan kısılan sesimle gözlerimden yaşlar durmuyordu hıçkırıkların arasında kaybolmuştum...benim isyan etmemin aksine o bana acıyan gözlerle bakıyordu ne kadar acizdim
Kolumu tutan elinden kurtarıp kapıya doğru koştum belime sarılan kollar buna mani oldu kafasını boynuma gömerek derin nefes a
ldı
"Veremem....."
"Eğer benden gitmeye kalkarsan seni odaya bile zincirlerim ama izin vermem"dedi korkudan ne yapıcağımı bilmiyordum artık yaşamak istemiyordum bu adamın esiri olmaktan bıkmıştım....