Το Κόκκινο Μπαλόνι

«Το μόνο που θυμάμαι... είναι ένα κόκκινο μπαλόνι...», μουρμούρισε το μικρό αγόρι κοιτώντας τα παπούτσια του.

Η ψυχολόγος σημείωσε κάτι στο τετράδιό της κι έκανε νόημα στον αστυνόμο που καθόταν δίπλα της να βγουν έξω από το δωμάτιο.
«Τι συμπέρασμα βγάζεις;», τη ρώτησε αμέσως εκείνος στο διάδρομο.

Εκείνη δεν μίλησε. Συνέχισε να κοιτάζει το παιδί πίσω από το τζάμι του ανακριτικού δωματίου. Για μια στιγμή σήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε έντονα στα μάτια. Αποκλείεται φυσικά να έβλεπε την ίδια γιατί εκείνος είχε καθρέφτη μπροστά του. Δεν ήξερε ότι από πίσω στέκονταν άνθρωποι που τον παρακολουθούσαν.

«Πάσχει από μετατραυματικό στρες.», είπε εκείνη τη στιγμή που το αγόρι χαμήλωνε και πάλι το βλέμμα του. «Το πιθανότερο είναι ότι βρισκόταν μπροστά στη σκηνή του εγκλήματος αλλά δεν θυμάται τι συνέβη και σκοτώθηκαν οι γονείς του... και ίσως να μη θυμηθεί ποτέ.