Şeytanın Pençesi : Lucifer

Kar taneleri süzülüp yere düşüyor ve günahın ayak izlerinin yerine beyaz, pürüzsüz bir örtü gibi serilmişti. Yardım mı ediyordu yoksa günahlarımın üzerini şimdilik örtüp yardımının altında yatanları yüzüme mi vuruyordu? Lucifer'a yüzümü çevirdiğimde içimin de dudaklarım kadar titrediğini fark ettim. Yüzünde tek bir ifade bile yoktu. Korku yoktu, şaşkınlık yoktu, pişmanlık yoktu... Soğukluk evet tam olarak bu vardı. Herkese, her şeye soğuktu. Gözleri yağan kardan daha çok üşütüyordu. Dudaklarımı zor da olsa araladım ve kelimelerin çözülmesini bekledim. Boğazım yanıyordu, sanki daha önce hiç konuşmamış gibi hissettim.
"Sana Lucifer derken sadece ışığı taşıdığını, bana yol gösterdiğini ve yanımda olduğunu anımsadım. Ya da öyle olmasını istedim belki de bu zamana kadar göz ardı ettiğim bir şey vardır diye düşündüm. Lucifer'ın ışık taşıyıcı olmasını hep iyiye yordum onun bir şeytan olduğunu unuttum. Şu an iliklerime kadar hissediyorum, Lucifer bir şeytan. " söyleyeceklerimi bitirdiğimde hala boş gözlerin yüzümde gezdiğini gördüm. Sadece bir saniye kadar kısa bir sürede gözlerinden küçük bir pişmanlık geçtiğini gördüm. O profesyonel oyunculuğunu kullandı ve onu da ortadan kaldırdı. O iliklerine kadar bir şeytandı bense cennetten düşen ve kendini cehennemde bulan bir melektim. Dudaklarımdan dökülen sözlere ben bile şaşırmıştım ama asla pişman olmadım... "Yardım et Lucifer , kanatlarım yanıyor."