Hayat İşte...

Lanet olsun ki, babamın iğrenç korumalarından kaçmak için koşuyorum. Arkama baktığımda görünürlerde yoktular. Köşeyi döndüğümde birisine çarptım. Aynı zamanda da yere düştüm. Kafamı kaldırdığımda benim yaşlarımda ve fazlasıyla yakışıklı birisiydi. Ama genede konuştum.

"Yuh be önüne baksana."

"Asıl sen önüne bak, bana çarpan sensin ufaklık" dedi.

Bu sırada da ayağa kalkmıştım. Üstümü silkeleyerek hızlıca yürümeye başladım. Kolumdan tuttu.

"Acelem var, bırakır mısın? "

Bu sırada da karşımızdan gelen 2 adamı gördüm.

"Lanet olsun, bırak. "

Benim birşeyden kaçtığımı anlatmıştı. Beni duvara yapıştırdı ve kafamı boynuna döndürdü. Adamların yanımızdan koşarak geçtiğini ayak seslerinden anlamıştım. Beni bıraktı ve konuştu.

"Bana borçlusun."

"Değilim , senden bana yardım etmeni istediğimi hatırlamıyorum."

"Ama yardım ettim ve bana borçlusun. "

Bunları konuşurken hala bedenlerimiz birbirine yaslanıyor ve yüzlerimiz çok yakındı.

"Pekala, birdaha görüşürsek borcunu ödeyeceğim."