jeszcze jeden raz

Pewien uliczny malarz po raz kolejny zapragnął, by mógł znaleźć kogoś godnego dla niego. Chciał, żeby to była najcudowniejsza osoba, na jaką nikt nie zasługuje, nawet on sam. Marzył o wznowionym odczuciu tej samej przyjemność z trzymania ławkowca w swoich poplamionych, szorstkich i nieczułych śródręczach. Łaknął by to była ostatnia piękność jaką pozna, z możliwością utrwalenia jej twarzy na zawsze w myślach. Lecz nie spodziewał się, że los będzie na tyle łaskawy, aby zesłać mu boginię spod rąk Botticelliego.