Nummer 28

Zijn oren waren ijskoud. Hij liep door de stille kille nacht. Waar is dat verdomde huis? Hij herhaalde het duizend maal door zijn hoofd nummer 28, 28, 28, .. Hij zag nu nummer 6. Nog even doorlopen dacht hij. Hij liep al een aardig tijdje en het begon hem zwaar te vallen. Zijn voeten. Kan je je voorstellen als je je voeten niet meer voelt? Nou zelfs zijn chique warme bonten schoenen hielden zijn voeten niet warm. Het was zo'n koude nacht om nooit te vergeten. Eentje die je rillingen bezorgt als je er al aan denkt. Ach we moeten maar blij zijn dat wij daar niet liepen in die nacht. Nummer 13, zijn tenen knarsten op het verharde sneeuw, door de voetstappen die al eerder over de sneeuw hadden gelopen. Godverdomme! Hoe lang nog. Jezus Maria.. Waarom doe je me dit aan God. Hij zakte op zijn knieeen in de sneeuw. Hij keek naar de donkere hemel." WAAROM?! " schreeuwde hij. hij begon zich te vermannen." Mijn kinderen . Mijn lieve kinderen. Geeft U dan helemaal niks om hen? Ze zullen geen vader meer hebben." Daarna stopte hij met praten omdat hij dacht wat te horen. Hij was al zijn hele leven voor bereid op dit moment. Hij wist dat het zou komen. Hij vroeg zich ook niet af wat hij dacht te horen. Hij wist het. Het zou gebeuren . Nu.