Her zaman tebessümle bakan gözlerinde bu sefer farklı bir duygu vardı. Tam gözlerimin içine bakıyordu. Birden sesini yükseltti. "Bana bak!" Bakamazdım. yapamazdım. bakarsam o da benimle birlikte yanacaktı. elini sanki kırılacak bir eşyaya dokunuyormuş gibi nazikçe yanağımda gezdirdi. "konuş lütfen" ağlamamak için dudaklarımı birbirine bastırdım. tam şu an hissetmemeyi dilerdim. canım yanıyordu. sanki canımı daha çok yakmak istiyormuş gibi dudaklarından o iki kelime döküldü. acıyı iliklerime kadar hissettiğim iki kelime. "bir şey söyle, senden vazgeçiyorum" gözlerimi kapattım ve sadece gitmesini bekledim. Çok yaşamayacaktım ama hayatım boyunca o iki kelimeyi unutmayacaktım.