Korrel voor korrel
neemt de zee het strand in
kust het met schuimige lippen.
Waar de zee van de horizon dreigt te klotsen
balanceert de zon
tussen twee werelden.
De zee smacht naar haar
maar ze stort zich in de armen
van de blozende lucht.
De zee wil haar strelen
met stromende vingers.
Hij reikt zonder te raken.
Haar vonkende kinderen
voldoen niet
als een vage afspiegeling van zijn geliefde.
De zee wacht eindeloos
tot de zon terugkeert
en hem in vuur en vlam zet.
De gedichten bevinden zich in de volgorde waarin ik ze geschreven heb, waarbij het eerste dateert van juni 2015.
