Yalanlar Ve Yaralar

Koridordan geçerken bir kız gördüm, küçük bir kız. Kollarını bacaklarına sarmış, hastane koltuğunda sallanarak hızlı hızlı bir şeyler söylüyordu. Çekinerek yanına gittim yavaş adımlarla ve omzuna dokundum. "Ne oldu kızıl bebek?" Dediğim anda ilk önce sallanmayı bıraktı sonra da kafasını bacaklarının arasından kaldırıp kocaman gözleriyle yüzüme baktı. "Bana annem gibi seslendin." Diyebildi kesik kesik. Gülümserken yanına oturdum. "Benim de annem öyle seslenirdi bana." Dedim saçlarının ucuna gülümseyerek dokunurken. "Benim annem içeride, çok hasta. Çıkmasını bekliyorum." Dedi tekrar gözleri dolarken. "Benimki," dedim kol saatime bakıp "on dakika sonra ölecek." Dedim hüzünle ve çaresizlikle gülümseyerek. Anlamayan gözlerle bana bakıyordu daha sonra gözleri kolyeme kaydı ve eli uzandı boynuma doğru, "benim kolyeme çok benziyor." Derken göğsüne kadar gelen yetişkine ait olduğu belli kolyesini benimkinin yanına getirip ikisine de bakarak. "Evet," dedim. " Annemindi." Dediğimde gözleri büyüdü. "Benimki de annemin." dedi şaşkınlıkla. Gülümsedim 7 dakikası kalmıştı. "Annenden sonra baban gidecek, tek kalacaksın, çok ağlayacak, çok üzüleceksin ama bir yolunu bulacaksın. Şimdilik kendine iyi bak, on sene sonra görüşmek üzere." Dedim ve yanından ayrılırken bileğimdeki bulutsu doğum lekeme dokunuyordum tıpkı yanından ayrılmadan önce küçük kızılın dokunduğu gibi. Tam yanımdan doktorlar hızla tek frekans ses çıkartan makinanın olduğu odaya koşturuyorlardı. Artık 4 dakikası vardı. Hastaneden ayrılmadan önce küçük kızın kocaman çığlığı göğü deldi ve o delikten bir melek evrene karıştı. Annesini yollamıştı. Üzgünüm kızıl bebek artık kimse böyle seslenmeyecekti. Üzgünüm çünkü kimse bana kızıl bebek diye seslenmiyordu.