Gökyüzünün karanlığına, gecenin soğuna ve ruhunun çığlığına bir nefes bağışladı. Sıcak nefesi, soğun içine doğmuş bir katrandı. Ama o katran; müphem gecenin, müphem soğuğunda kayboldu. Nefes verdi, nefes aldı... Ölümüne zemin döşedi. Bu, onu acı acı güldürdü. Yaşamak için soluyordu lâkin soluduğu hava onu öldürüyordu, içten içe ve sinsice. Kanının sahibi olsa, bu duruma parlayan gözlerle bakardı. Bu onu mutlu ederdi. Nefeslerinin yakınlarında bir patlama oldu, etrafı toz bulutu, çığlıklar, acı ve korku kapladı. Toz bulutları ve acı nefesinin yamacına toplandı, tıpkı ışığa bağımlı sinekler gibi. Işık belli bir süre yandı, nefesi devam etti. Sinekler toplandı, acı ve toz bulutu bölgesini işaretledi. Işık kapandı, sinekler histeri krizine girdi ve bilinçsizce son nefesleri havaya karıştı. O zaman, ışıkları kim kapatacak? ______________________________ Yayın Tarihi: 26/03/2020 Author (Yazar): neyvni (S.T.)All Rights Reserved
1 part