Hayat zalimdi.
Bunu çok önceden öğrenmiş olmama rağmen, bir çok defa tekrarlar mıydı zalimliğini? Acımasızlığını sürekli mi uygulardı üzerinde bir insanın? Aldığı her nefesi adeta bir hançer misali saplarken yüreğine, acıdan kıvranması için her defa mı uygulardı zalimliğini?
Ben yaşamak istiyordum.
Gerçekten mutlu olmak isterken, bana uyguladığı her acımasızlıkta düşüyordum yere. Dizlerim paramparça olurken onları düzeltiyor, yürümek için çıktığım her yolda tekrar tekrar düşmemi sağlıyordu.
Her nefes aldığımda saplıyordu hançerini.
Her hayal kurduğumda, yıkıyordu tüm hayallerimi. Bırakıyordu beni o yıkılan hayallerimin enkazının altında.
Bu kadar mı zordu yaşamak?
Bu kadar mı zordu mutlu olmak?
• kapak tasarım: lmilanl •
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."