Ο δικός μου μπάτσος

<<γειά σου Τολακο ή μάλλον να πω...Αρη>> άκουσα την φωνή της και πετάχτηκα όρθιος από την τρομάρα

<<πως μπήκες μέσα? >>ρώτησα με γουρλωμένα ματιά

<<δεν είσαι και πολύ προσεκτικος με τις μπαλκονοπορτες σου Τολη>> απάντησε

<< Θεοφανία να σου εξηγήσω>> είπα πανικοβλημενος και σηκώθηκα

Πήγα να την αγγίξω αλλά εβγαλε το πιστόλι της και με σημάδεψε.

<<Γιατί ρε Άρη γιατί? ΤΌΣΟ ΚΑΙΡΌ ΨΕΜΑΤΑ, ΕΊΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ ΑΡΗ, ΑΝΕΠΤΥΞΑ ΑΙΣΘΉΜΑΤΆ ΓΙΑ ΕΣΈΝΑ ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΕΊΝΑΙ ΛΑΘΟΣ, ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΆΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ! Δεν γίνεται να είμαστε μαζι>>φώναζε πλέον έχοντας το όπλο της στο ύψος του λαιμού μου.

<< γιατί δεν γίνεται? >> είπα με σπασμένη φωνή

<<είμαστε δύο διαφορετικοι κόσμοι Άρη, κοίτα μας μια αναρχική και ένας μπάτσος?Ποσο καιρό νομίζεις ότι θα λειτουργήσει?>> απάντησε με λίγα δάκρυα να στολίζουν το όμορφο πρόσωπό της

<< μα.... εσύ μου είπες κάποτε πως πιστεύεις ότι τα ετερώνυμα έλκονται! Δεν διαφέρουμε μωρό μου! >>είπα και έκανα πέρα το όπλο της και ένωσα παθιασμένα τα χείλη μας
.
.
.
.
.