MELEĞİN CEHENNEMİ +18

Bitmişti son bir gayretle verdiğim mücadelemden ağır hasarlar almıştım. Bedenimde ki hasarın boyutunu bilmem ama ruhum kan revan içinde. Nefes alamıyorum. Bir ölüden farkım yok. Kaçtığım canavarın kollarındayım. Canavar geldi kendine ait kıldığı benliğimi kan dökerek o adamlardan çekip aldı.

Gözlerim açık onun yüzüne bakıyorum öylesine...
Boşluğa bakar gibiyim. Çekmiyorum gözlerimi onun kanlanmış irislerinden. Fırtına kopuyor o gözlerde benliğim o fırtınaya yakalanmış savruluyorum. Elini uzatıyor yüzüme dokunmaktan korkar gibi usulca yanağımda yol alıyor. Yüzümün her zerresini gezerken bakışlarında kıyamet kopuyor. Ölüm var o gözlerde azrailin soğuk kılıcını andırıyor keskin ve soğuk.

Kanıyorum! Dudağımın kenarından çeneme doğru akan ılık kan ruhumu kırmızıya boyuyor. Ruhum kayıp,ruhum o ormanda ağır yara almış kuytuya çekilmiş ağlıyor. Ben ise tepkisiz, yorgun bakışlarla ruhumun katilinin kollarındayım. Ne gözlerimi çekebiliyorum onun gözlerinden ne de kapatabiliyorum. Kapatmaya korkuyorum. Zihnim çığlık çığlığa bağırıyor! Kafamı iki yana sallıyorum! Sussun istiyorum! Hatırlamak istemiyorum! Olmuyor susmuyor kafamda tek tek o görüntüler canlanıyor. Ağır çekimde gibi tekrar yaşıyorum o anı. İstemiyorum o anı tekrar yaşamak istemiyorum! Bedenim titriyor nefes alamıyorum! Çırpınmaya başladım. İki güçlü kol beni daha da sarmaladı. Onun göğsündeyim, saçlarımı okşuyor, sessizce fısıldıyor "Geçti." Sesinde ki öfkeyi gizlemeye çalışıyor farkındayım. Küçüldüm o canavarın kolları arasında küçülüp ona sığındım. Ben beni parçalara dağıtan canavara sığındım! Zihnim avaz avaz bağırıyor. "Yapma!" diye ama geri çekilemiyorum. Gözlerim doluyor ama ağlayamıyorum! Çığlık atmak istiyorum ama sesim kayıplara karışmış bulamıyorum! Titremekten başka bir şey yapamıyorum....