Κοιτάζω τα δεμένα χέρια μας και ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται αυθόρμητα στα χείλη μου. Το βλέμμα μου παρατηρεί το αψεγάδιαστο πρόσωπο του, τα καστανόξανθα μαλλιά του που πέφτουν ανέμελα λίγο πιο πάνω από τα βλέφαρα του. Μέχρι που καταλήγω στα τόσο ιδιαίτερα μάτια του. Κάποιος θα έλεγε ότι είναι γαλανά όπως τη θάλασσα, όμως πλέον είχα καταλάβει πως δεν ήταν ένα συγκεκριμένο χρώμα. Άλλαζαν ανάλογα με τις σκέψεις που έκανε και τη διάθεση που είχε.Όταν ήταν χαρούμενος ήταν ανοιχτό γαλάζιο όπως και τώρα.
"Τι λες συμφωνείς ?" η φωνή του με ξύπνησε από το λήθαργο μου.
Το βλέμμα του προσπαθεί να μετατραπεί σε θυμωμένο.
"Ωχχ μάλλον έμπλεξα." συνειδητοποιώ παριστάνοντας την αγχωμένη και του χαμογελάω ένοχα.
"Δεν έχεις ιδέα." μου απαντά σοβαρός μέχρι που δεν αντέχει και μου χαμογελάει πίσω.
Άρης και Αριάδνη.
Δύο ονόματα, μία ιστορία.
Η ιστορία περιέχει κάποιες υβριστικές φράσεις και ίσως και σκηνές βίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική και καθόλου σκόπιμη. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη. Η καταλληλότερη ηλικία ανάγνωσης είναι 14 και άνω.