'Söz gümüşse sükut altın' dır derler. Sessizliğin her zaman en iyisi olduğunu savunurlar. Fakat bu demek değildir ki hiç konuşmasınlar, sürekli sussunlar, tek konuştuğu ailesi olsun, okulda her zaman arka sıraya geçip tek otursun... İşte hikayemizin ana karakteri de böyle. Küçüklüğünde kendine çok güvenirken şimdi özgüveni yerle bir olan suskun kızımız. Artık bir şeylerin farkına varıyor, bunu düzeltmek için çabalıyor fakat başaramayınca canına bile kıyabilecek dereceye geliyor.
Dışarıdan kötü görünen ama içinin en temiz olduğu diğer ana karakterimiz. Ailesinin durumunun çok iyi olmasına rağmen küçük yaşında çalıştırılmaya zorlanan, hayata küsen, artık hiçbir şeyi umursamayan erkeğimiz.
~~~~~~~~~
Bora hızlıca merdivenleri tırmandı, kapıyı açtı ve onu terasın kenarında ayakta bir şekilde gördü.
"Hayal, gel konuşalım bunu yapma lütfen."
Hayal ona baktı yarım ağız güldü.
"Ben ismimin neden Hayal olduğunu düşündüm hep biliyor musun? Küçükken dedim ki gerçekten de bir hayal miyim yoksa insanlar için? Ben bunu düşüne düşüne bitirdim kendimi. Eğer şimdi gerçekten gitmezsem bu sefer yaşarken hayal olup gideceğim. Bu yüzden bana izin ver ve diğerlerine de hiçbir şey söyleme. Hoşçakal.. "
Aşağı doğru bir adımını attı, Bora ona yetişmeye çalıştı. Kolundan yakaladı fakat elinde sadece Hayal'in parfümünün burnuna geldiği hırkası vardı...
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."