Adanın İçindeki Issızlık

Ben Ada 17 yaşındayım. Açıkçası kendimden biraz daha bahsetmek isterdim . Ama bahsedebilecek bi hayatım yok. Bir ailem yok. Kendimi güvende hissedebileceğim bir evim yok. Dertlerimi anlatabileceğim bir abim veya bir ablam yok.

Neden mi yok? Çünkü benim adım ada. Adım gibi ıssız ve yalnızım. Hani adalar ıssızdır,bomboştur ya, bende öyleyim işte. Ama bazı adalar vardır tıklım tıklım doludur, adım atamazsınız içinde... işte bende böyle bir ada olmayı bekliyorum. Hayatımda arkadaşlarımın olmasını istiyorum...

Annemle babam beni 2 yaşındayken yetim haneye bırakmışlar. Küçüklüğümden beri burda kalıyorum. Rengi solmuş,çatlamış,
yıpranmış dört duvar arasında yapayalnız... Hiç ses olmadan... Bazen bu duvarlar öyle üzerime geliyor ki yaşamak istemediğim oluyor. Eskiden bu oda da arkadaşlarımla kalırdım. Bu kadar yalnız değildim en azından. Arada kahkahalara boğulduğumuz olurdu. Ama ilerleyen zamanalar da aileler çocukları almaya başladılar. Ve onalar da gitti... Ben yine kendi sessizliğimde yapayalnız kaldım. Bazen yetimhane de tek çocuk olarak kaldığım oluyordu. Sadece tek ben kalıyordum belki de... Niye mi tek ben kalıyordum? Siz böyle konuştuğuma bakmayın. O zamanlarlar asi ve serseri bir kızdım ben. Hala da öyleyim. Bu yüzden kimse beni istemiyor,istemedi...

Kendimce artık yeni bir hayata başlayabileceğime karar verdim. Nasıl mı başladım? Okuldan atılarak. Bu kadar serseri bi tip olduğum söylenebilir...

Ben artık bu ıssızlıktan kurtulmak istiyorum. Bu yalnızlığı kırıp,yıkmak istiyorum. Sende istiyorsun biliyorum. Bunu birlikte başarabilirmiyiz? Sende benimle misin?

ARTIK HAYATLARIMIZIN DEĞIŞMESİ UMUDUYLA!