Donuk Hisler

"Şu hayatta hiç bir amacımız yok..." Diye yakındı Melih arkadaşlarına. "Yapacak şeyler bulmalıyız."

"Bizden bir bok olmaz be koçum." Diye devam etti Tuna. "Şu hâlimize bak, ailelerinin bile sevmediği çocuklarız biz."

"Benim bir fikrim var." Dedi Cihan. Sesi tok ve her zamanki gibi içi titretecek şekilde gür çıkmıştı.

"Ne o?" Diye sordu Çakır merakla.

"Katil olalım?"

--------------

Öylesine ağızdan çıkan bu sözler, dört arkadaşı paralı birer suikastçiye çevirmişti. Haksızlık yapan, boş yere can alan, kadına ve çocuğa şiddet uygulayan her insana düşman oldular ve bunu düzeltmek için bir adım attılar. Ne de olsa artık kaybedecekleri hiçbir şey kalmamıştı ellerinde. Belki kendilerini kaybetseler, yine acımazdı canları. Donmuştu hisleri... Ne sevinç, ne üzüntü, ne de kızgınlık. Artık hiçbir şey hissetmiyorlardı.

Tek iş birlikçileri zamandı ve zaman onlara hiç iyi davranmamıştı.