AVDET

Hazan.

Adı gibiydi içi. Güz.
Uzun zamandır çiçek açmamıştı kalbinde. Tek doğrusu kendisi idi.
Her şeyi bırakıp yeni bir hayata başlamak istemişti o.
Evini , ailesini , arkadaşlarını , sevdim dediği adamı bırakmıştı ardında.
Her şeyi düşünmüştü ama geçmişinin geleceğine karışacağını hiç düşünmemişti. Üstelik giderken haklı kendisi iken.

__________________________&&_____________________

"Alah belanı versin senin! Nasıl yapabildin bize bunu lan! Hiç mi düşünmedin beni,bizi! Bu kadar mıydı değerimiz gözünde. Bu muydu hayallerimiz , çabalarımız? S sen sen bu olamazsın! Kimsin sen? "

Soğukça gülümsedim karşımdaki adama. Nasıl da bu kadar rahat çıkıyor o kelimeler ağzından hayretle baktım. Ben bu adamı mı sevmiştim. Bana da lanet olsun ki nasıl göremedim gerçekleri.

"Ne var biliyor musun Aras? İçimde kin var nefret var öfke var ama sana karşı gram sevgi ,aşk yok! İşte bu yüzden geldiğin gibi git. Çünkü ben seni asla hatırlamayıp kendi ellerimle kurduğum hayata devam edeceğim. Sensiz, sizsiz!"

Arkamı dönüp kafeye doğru yürümeye başladım. Tek duyduğum şeyse arabasına doğru giden adamın sinirli nefes alışlarıydı.

________________________&_&______________________