Aysar

"Ruhum.." dedi genç kadın harelerini soluk ay ışığına çevirirken. "Filizlenen her damla umudumda bir parça daha can çekişiyor."

Ne zaman ayağa kalkmak isterse insan, duvardaki prangaları daha da acıyla sarsar. Tutunduğu o umudu yerle yeksan oluverir. Öyle çok yük biner ki güçsüz omuzlarına, taşıyamaz, nefes alamaz, bedenin içinde ızdırap çeker o nefis. İnsan doğarken ağlar, yaşadıkça göz yaşları pınarlarını parçalar. Bir annenin son nefesine kadar sarıp sarmaladığı o minik bebeğinin ihaneti gibi.

Acılar kuru alevlerde savrulmuş, haykırışlar susturulmuştu.
Beden, çektiği ızdıraba son vermiş, nefis acılarla sürünmüştü.
Son demlerinde kıvranan hayatı, soluk ayın ışığında son defa semaya ulaşmış, yanan kibritin alevleri gibi dibine savrulmuştu.
Soluk ruhlu kadın, ay parçasında ruhunu savurmuş, yeniden filizlenmek üzere acılarından doğurmuştu