Aren

Beni yavaşça bırakırken kumaşın soğuk kısmı tüylerimi ürpertti. Aramızdaki mesafeyi koruyarak benimle beraber yatağa doğru eğildi. Parmakları yanağımda dolaşırken gözlerini gözlerimden ayırmıyordu. Öyle şefkatli ve içten bakıyordu ki...
Elimi saçlarının arasına geçirdim ve ona doğru büyük bir açlıkla uzandım. Aramızdaki bir gıdım mesafeye bile tahammülsüzdüm. Onu tamamen hissetmek istiyordum. Onu bütün boşluklarımı doldurana kadar kendime çekmek ve asla bırakmamak istiyordum.
Dudakları dudaklarımı bulduğunda sıcak bir damlanın yanağımdan süzüldüğünü hissettim.
Yavaşça geri çekildi ve süzülen gözyaşlarımı parmaklarıyla nazikçe sildi.
"Ne olur ağlama artık," diye fısıldadı. "Kendimi o kadar çaresiz hissediyorum ki..." Cevap vermeden tekrar dudaklarına uzandım. Ne konuşmak ne düşünmek istemiyordum. Kendi zihnim bir cehennemken tek istediğim onun dudaklarıyla biraz da olsa yatışabilmekti.
"Seni kimsenin üzmesine asla izin vermeyeceğim." Öpücükleri sırasıyla çenemden boynuma inerken dişlerinin arasından mırıldandı. Bana mı yoksa kendine mi verilmiş bir sözdü bu bilemiyordum.