Ik had een zus. We deden alles samen. We waren verschillend, maar onafscheidelijk. Ik was de stoere die alles deed zonder na te denken, zij de slimme verstandige. Ze hielp me bij mijn huiswerk. We waren zoals zwart en wit, heel verschillend maar perfect bij elkaar.
Ik ben Charlotte. Ik ben 19. Mijn tweelingzus Zoë is een halfjaar geleden overleden aan leukemie.
De zuster zei dat ik de kamer in mocht. Ik liep naar binnen. Daar lag Zoë, bleek en kaal. Ze sliep. Ik ging op het voeten einde van het bed zitten. Ik kon het niet meer inhouden, ik barste in tranen uit. Ga alsjeblieft niet dood, wie helpt me met mijn huiswerk, wie zorgt ervoor dat ik na het uitgaan thuis kom, wie zorgt ervoor dat ik-ik gelukkig ben wie zorgt voor mij als jij weg bent? Vraag ik hardop. Dan hoor ik een piep, de piep, de piep die mijn leven overhoop gooide, de piep waarmee alles begon.
Jamie en Robbie hebben al zeven jaar een relatie. Ze hebben een gesprek over of ze ooit een gezinsuitbreiding willen. "Als het komt, dan komt het, als het niet komt, komt het niet."
Een aantal maanden later is Jamie zwanger en ze zijn dolgelukkig. Ze vertellen het aan familie en vrienden, en uiteindelijk ook aan hun volgers. Ze bedenken samen een naam en gaan altijd samen naar echo's. Hun zoontje wordt geboren en ze zijn dolgelukkig. Alleen gaat het met Jamie niet goed. Wat gebeurt er met haar? Wat heeft Corbyn Besson voor rol in dit verhaal? Hoe komt Robbie uit de put? Lees het in dit emotionele verhaal.