Begonvil

Hafif bir esinti tenimi gıdıklıyordu.
Adımlarımı hızlandırarak begonvillerle sarılı beyaz evleri geçtim. Dağ yoluna yaklaştıkça görüş alanıma sarı papatyalar ve zeytin ağaçları giriyordu. Sabırsızca yürümeye devam ettim. Ve işte nihayet oradaydı. Bana her yerden fazla yuva hissini veren o ahşap ev orada duruyordu.
Fakat bir anda beklemediğim şekilde ürperdim. Bu ahşap ev bana en güzel anlarımı ve her şeyi mahveden o anıyı aynı anda hatırlatmayı başarıyordu. İçimde çığlık çığlığa geri dönmemi söyleyen o sesi susturup yürümeye devam ettim. Yaklaştıkça camdan bana bakan bir silüet olduğunu fark ettim. Sonra gözlerim gözleriyle buluşur buluşmaz o tanıdık bakışların gazabına uğradım. Artık zihnimdeki diğer her şey un ufak olmuştu. Sadece o vardı, o ve onun bana hissettirdikleri.