Ölüm Kelebeğinin Son Dansı

Bitap düşmüş ruhun canhıraş vaveylası, ölümün kol gezdiği bedende can bulurken genç kız dudaklarını aralayarak derin bir soluğu içeriye yollamıştı. Yavaşça yutkundu ve başını hafifçe yukarıya kaldırdı. Mavi hareleri hemen eşini bulurken ona bakan koyu yeşil gözlere karşı burukça gülümseyerek karşılık verdi.

"Hani demiştin ya bana," dedi genç kız, sevgilisini gördüğü ilk anı düşlerken. Yüzeyi çatlayan dudaklarını diliyle ıslattı ve sözlerini devam ettirdi. "Gerçekten yaşa demiştin. Vaktin varken, elinde bir fırsat daha varken, gerçekten yaşa demiştin." Sevgilisinin omzuna yaslı olan başını kaldırdı ve ruhsuz bakan gözlerini ona çevirdi.

"Yaşadım, değil mi?" diye sordu, bir fısıltı misâli dudaklarının arasından çıkan kelimeler onunda kalbinde derin bir yara açmıştı. "Yaşayamadığım tüm anlara inat, şu son birkaç ayda gerçekten yaşadım değil mi?"

Genç adam dolan gözlerine rağmen gülümseyerek bir elini kaldırdı ve o çok sevdiği yüze yasladı. Nazik hareketlerle sevdiği kızın yanağını şefkatle okşarken acıyla gülümsedi. Tüm yaşanmışlıklar zihninde tekrar ve tekrar sahnelenirken sol gözünden bir damla yaş usulca özgürlüğüne kavuştu.

Geçmişin yırtıcı pençesi iki genç insanın anılarına saplandığında genç adam yavaşça yutkundu ve başını salladı. "Evet," dedi, her santimine kadar ezberleyip zihnine kazıdığı yüzde gözlerini gezdirirken. "Hem de bu burada son bulmayacak, yaşamaya devam edeceksin. Daha birlikte yeni ve güzel anılara kucak açacağız. Yeter ki sen pes etme."

İkiside içten içe gerçeği bilsede, bunu reddetmek daha kolaylarına gidiyordu. Diğer türlüsü daha can yakıcıydı çünkü.

"Bunu başarabilirsin," dedi genç adam, sevdiği kızın alnına dudaklarını bastırıp küçük bir buse kondururken. "Başarabiliriz."

↬

Bu isime sahip ilk hikâyedir.