KARANLIĞIN GÖLGESİ

Karanlığı yaran ışığın altında o ışıkla oynaşan bedenleri geçmişin küf tutmuş raflarında bir anı olarak kalırken bir kurt uludu.
Sesi geçmişi getiriyordu.
Sesi insanı geçmişe götürüyordu.
Küfler etrafa dağılırken anılar zihninin gerisinde boş bir sahnede oynamaya başladı.
Kaçtığı geçmiş şimdi bir ışıktan süzülüp karşısında beliriyordu.
Bu defa son kaçışı olacaktı.
Gölgesine sığınan karanlık son kez kaçıyordu, sonsuz karanlığa.